Een streep tussen de sterren – Maaike Rijntjes
Een streep tussen de sterren
*
‘Het gaat om het verleggen van grenzen,’ zei Amy. Ze trok een streep tussen de sterren
noemde het een horizon
en vertrok.
Ik heb altijd geweten dat er mensen zijn die je geen toerist mag noemen
omdat ze begrijpen wat afstand betekent,
wat thuiszijn. Dat zij zo iemand is.
We groeiden op in rijtjeshuizen met betegelde postzegeltuinen
waar zij droomde van ruimtevoedsel en ik
mijn moeder om een konijn vroeg.
‘Toerisme is niet weten waar je zelf woont,’ zei ze. Ik leer
hoe groot kamers kunnen zijn als je er alleen in bestaat,
trek een lijn om haar afwezigheid, leg mezelf daarin neer.
*
Ik schrijf haar eerste e-mails over op mijn huid zodat
de woorden me vast kunnen houden, laat de wind
alle sterren door elkaar blazen terwijl de platenspeler
können Sie hören Major Tom tegen de muren krast.
In Japan vervangt een vrouw de mensen die uit haar dorp vertrokken
met zelfgemaakte poppen.
Ze groet ze als ze langsloopt,
een overleden buurvrouw
de katoenen familie die voor altijd in een bushalte wacht.
Ik vouw hoedjes voor de cactussen op mijn vensterbank
geef de stekjes van mijn pannenkoekplant namen
die ik van sites voor nieuwe ouders haal.
Maar als ik mijn haren met de laatste resten van Amy’s shampoo was
het douchewater haar zinnen wegspoelt
voel ik me een Marswagentje waarmee NASA het contact al is verloren
nog voor ze kon landen
völlig fucking losgelöst
von der Erde.
Voyager 1
‘Greetings to you, whoever you are. We come in friendship to those who are friends.’
Voor de intelligente samenlevingen die we niet kunnen vinden
die ons niet kunnen vinden
een groet van de mensheid in 55 talen
het geluid van natuurrampen, ritselende bladeren,
wilde honden en luid geplaatste voetstappen.
We stellen onszelf voor
met foto’s waarop we sporten, ijs eten, in de file staan,
aan de navelstreng van een ruimteschip
door het heelal wandelen
terwijl wereldleiders beloven geen stukken hemel toe te eigenen
toch een vlag meestuurden
de eerste voorbereidingen
op interstellaire oorlogen vast begonnen.
Wat zij bij het woord koloniseren vergeten
is dat 57% van de cellen in hun eigen lichamen
nooit menselijk is geweest.
*
De eerste ontdekkingsreizigers tekenden verzonnen eilanden
op hun lege wereldkaarten, bouwden zeemeerminskeletten
met botten van mensen en dolfijnen om de kosten
van hun schepen te rechtvaardigen.
De mannen die van Mars dromen
sommen de spullen op die we niet hadden gehad
zonder mannen die wilden golfen op de maan:
communicatiesatellieten
techniek om tatoeages weg te laseren
accuboormachines
reddingdekens
geheugenschuim voor in matrassen
brandvertragende verf
de antiaanbaklaag in Tefalpannen
Alles wat ik van reddingdekens weet
is dat je mensen bij wie een voor een de vitale organen uitvallen
niet mag opwarmen, niet mag vertellen
dat het wel goedkomt.
De communicatiesatellieten doen er dertig minuten over
om haar e-mails te bezorgen
wat ik wil is kunnen tatoeëren hoe vingertoppen voelden op huid
geheugenschuim dat een omhelzing kan onthouden.
Voyager 2
‘Friends of space, how are you all? Have you eaten yet? Come visit us if you have time.’
Amy vroeg me wanneer ik voor het laatste een bij gezien had
of ik weet hoeveel stukjes plastic meeuwen kunnen eten
voor ze doodvallen
ze zei: ‘Hier leven heeft een houdbaarheidsdatum.’
De mannen die waarschuwen voor ruimtevaartmythes
noemen terraforming sciencefiction,
Jeff Bezos vertelt een interviewer
niemand wil op Mars wonen
daar is geen zwembad, geen bacon, geen whisky.
Als ze bestaan
samenlevingen slim genoeg
om gebruiksaanwijzingen van afspeeldisks te lezen
maakt dat de kans volgens Elon Musk
1.000.000.000 op 1 dat wij door hen ontworpen zijn
dit hele universum een gamesimulatie is.
Ik vraag me af bij hoeveel geld leven gaat voelen als videospel
denk soms dat het onbekende ook banger zou zijn voor ons
als het wist welke mannen reizen betalen
en wat we ermee naartoe nemen.
*
Voor het eerst noemt Amy
haar Marsbasis thuis. Die nacht doe ik alle lampen aan
verf de lucht een apocalyptisch geel om de sterren weg te branden
tot ik mezelf terugvind wankelend op de dunne plaatsen
waar deze wereld aan anderen raakt,
taal over kleurnamen struikelt.
Er is een filosoof die denkt dat wit niet bestaat, die zich afvroeg
of je opgesloten bent als je niet weet dat de deur open kan
ik denk dat hij begreep hoe het is
om de hand van een geest vast te houden.
De volgende ochtend word ik wakker met muren
om me heen gevouwen, wil ik iemand vragen welke kleur
mijn ogen hebben
hoelang het duurt voor planten kamers overnemen
in welke huiden je kan wonen.
*
Ik trek een streep door de huizen
noem het een horizon en stel me voor dat ik haar kan bereiken.
Ik geef de planten water
leg het konijn in mijn bed
mezelf in het gat in de achtertuin.
’s Nachts krioelen regenwormen tussen mijn haren
zoek ik met handen op mijn borst gevouwen
een weg terug naar Mars.
Maaike Rijntjes (1997) studeerde filosofie in Groningen. Schrijven doet ze op haar laptop, maar ze vult ongeveer elke 4 maanden een goedkoop A6 schetsboek van de Boekenvoordeel met gedachtekronkels, ideeën voor essays en gedichten, citaten, knipsels en kleine tekeningetjes. Van 2014-2016 was Maaike de Jonge Dichter des Vaderlands. Maaike won met haar gedichtenreeks ‘Orkaan’ de tweede prijs van Write Now! Groningen en ontving één van de vier wildcards voor de finale.