Vloed, eb en overstroming – Noor de Wilde

Het gewicht dat in zijn maag was gevallen, groeide als een harnas om hem heen en drukte hem dieper het bed in.

Hoe hij nonchalant de krullen uit zijn gezicht duwde.
Een grijns breder dan zijn kaken.
De groep joelend rond hem.

Zijn hand vond als vanzelf de weg naar zijn broek.

###

De stoel naast Daan werd naar achter geschraapt over de tegels. Een nieuwe jongen plofte neer, benen open, onderuitgezakt, zweet op zijn voorhoofd. Daan keek hoe hij zijn T-shirt over zijn hoofd trok om het zweet af te vegen. Hij schudde met zijn krullen alsof hij de slaap nog uit zijn ogen moest krijgen. Het was al halftien ’s ochtends. De lessen van de tekenacademie startten om 09.00 uur.
‘Hey.’ De jongen lachte het spleetje tussen zijn twee voorste tanden bloot. Daan lachte vriendelijk terug en boog zich weer over zijn tekening. Het houtskool lag al naast hem en zijn vingers trilden om na een lange zomer terug aan de slag te kunnen.
‘Heb ik iets gemist?’ Samenzweerderig leunde de jongen net iets te diep in Daans persoonlijke ruimte.
‘Enkel de uitleg. Het is de bedoeling dat we een schilderij kiezen van Magritte en daar een Nijntje in verwerken.’
‘Nijntje?’
‘Je weet wel, dat konijn. Voor kinderen.’
‘O, cool.’
Zwierig tekende Daan de eerste zwarte lijn op zijn blad.

‘Tot volgende week jongens!’ Herbert zwaaide over zijn schouder naar Nadia en Stefanie. De rest was al vertrokken, en ook Daan pakte zijn tekendoos.
Hij liep door de deur van hun lokaal en botste bijna tegen Herbert op, die net om de hoek was blijven staan. Zijn blik plakte aan een schilderij dat op de grond lag te drogen zoals de snuit van een hond in een konijnenhol.
Haar rok wervelde zo hard, dat de gele spetters er vanaf spatten en de witte randen wazig werden. Zweet liep in rode lijnen van haar gezicht en vormde druppels, die beneden samenvloeiden en versmolten met de zwartroodrozige achtergrond.
Haar ogen nodigden je niet uit het schilderij te bekijken, maar vormden zwarte gaten die al je aandacht in een trechter naar haar toe lieten stromen. In haar draai waren ze gericht op een punt buiten het kader, onzichtbaar voor haar publiek.
Daans maag knorde luid en het schilderij spuugde hem terug de gang in. Het deed hem lachen.
‘Wanneer vertrekken we?’
Herbert bleef gefascineerd staren naar de gele strepen die van haar rok naar haar benen liepen. Daan keek nog eens. De zwarte gaten waren zwarte vlekken geworden. Nadia’s verhaal over haar avontuurtje met een twintigjarige Franse Gentil Organisateur van Club Med bereikte hen door de open deur.
‘Weet je, dit schilderij loopt vast niet weg.’
Herbert bleef kijken. Daans hand sloop naar zijn arm om één van de haartjes uit te trekken. Hij vond het wel spannend. Zonder opkijken zette Herbert een stap opzij.
Daan durfde te wedden dat het schilderij hem ook al had uitgespuugd.
‘Ik heb honger.’
Herbert negeerde hem.
‘Als je het echt leuk vindt, kun je altijd later terugkomen en vragen of je het mag kopen.’
Herbert keek met een scheve glimlach naar hem op.
‘Wie weet doe ik dat wel, maar je zeurt.’ Hij knipoogde en pakte zijn tekendoos van de grond.
‘Tot volgende week, Daan.’

‘Die pluk blijft altijd voor je ogen vallen.’ Herbert haalde zijn hand door het haar van Daan. Het voelde een beetje raar, maar hij liet het toe. Daan was het niet gewend dat mensen hun hand door zijn haar haalden of zo dicht naast hem zaten dat hij merkte dat ze naar de zee roken. De zee bedekt onder een laagje zweet en mannelijke
feromonen.
‘Uhu.’ Hup, daar ging de pluk weer. Deze keer was Daan Herbert voor. Herbert had zijn hand even in de lucht laten hangen en liet hem nu terugkeren naar de veilige basis van zijn lichaam. Zijn hand had genoeg vreemd terrein verkend voor vandaag.
‘Misschien tijd voor een kappersbezoek?’
‘Ik wil het laten groeien.’
‘Misschien tijd voor een mooie Hello-Kitty speld?’
‘Misschien.’
Ze zwegen een tijdje. Het was geen onaangename stilte. Ze keken naar de bladeren, die langzaam van de bomen vielen en kringetjes maakten in de rivier.
Wat Daan leuk vond aan Herbert was dat hij dingen liet hangen. Zoals zijn schouders bijvoorbeeld. Of zijn zaakje in de losse boxershorts die hij prefereerde. En natuurlijk woorden. Soms leek het alsof er een draad tussen hen was opgespannen die ze allebei stevig vasthielden, waar ze woorden aan ophingen met wasknijpertjes. Zo lieten ze de woorden uitwaaien. Degene die te licht zijn, werden weggeblazen en de zwaardere lieten ze eerst een tijdje drogen. Als ze er behoefte aan hadden, konden ze deze dan gewoon van de draad trekken.
Volgens Daan zaten ze zo’n twintig minuten op het bankje te schetsen toen Herbert zijn potloden en schetsblok terug in zijn tas stak.
‘Daan.’ Pets, op het been. ‘Het was weer gezellig.’
De eerste keer dat Herbert zo afscheid had genomen, had Daan zich heel ongemakkelijk gevoeld. Was het gezellig geweest? Twee levende standbeelden die zwijgend naar elkaars ademhaling luisterden, was voor de meeste mensen geen definitie van gezellig. Nu dit ritueel zich al voor de derde keer herhaalde, voelde Daan zich meer op zijn gemak. Hij stond ook recht.
‘Herbert.’ Doef, op de schouder. ‘Insgelijks.’
Herberts ogen flitsten kort naar zijn schouder. Hij schuifelde wat met zijn voeten, alsof ze de temperatuur probeerden te meten. Plots zette hij een grote stap naar voor. De bladeren ritselden onder hem opzij.
‘Moeten we vaker doen.’ Herbert keek lichtjes naar hem op, Daan was een paar centimeter groter. Hij merkte dat van zo dichtbij het dons op Herberts kaken extra opviel. Nog iets wat hij gewoon liet hangen.
‘Uhu.’ Daan wilde een stap naar achter zetten, weg van het dons en weg van de zee.
‘Ik vond het echt leuk vandaag.’ Daar ritselde Herberts voet weer iets verder. Daan stond op tien centimeter van het water. Het kabbelde uit Herberts T-shirt over hem heen. Herbert drukte zijn lippen op Daans wang. De zee prikkelde over zijn lichaam. Zijn mond bleef hangen voor Daans kaak. Langzaam draaide hij zijn hoofd dichter. Zijn lippen streken over Daans mondhoek alsof hij in een hoekje van een wit doek zijn penseel uittestte. Over Herberts schouder zag Daan hoe een rood blad loom naar beneden dwarrelde en het water kuste.
Er trok een rilling door hem heen, en snel zette Daan een stap naar achter.
‘Het is al laat, ik denk dat het tijd is om naar huis te gaan.’
Herbert zette ook een stap naar achter. De geur van de zee bleef aan Daans T-shirt plakken.    Daan staarde naar het water, maar het blad was meegevoerd met de stroom onder de brug, uit hun zicht.
‘Oke.’

‘Daan, kunnen we eens praten?’
Herbert zette zich naast hem tegen de muur. Daan had deze pauze wat afstand genomen van de groep. Het waren schatten, maar soms kakelden ze als een hoop kippen in hun kot.
Hij keek hoe de kleur van zijn thee zich als een giftige mist in het water verspreidde.
‘Wist je het?’
Herbert keek recht voor zich uit. Daan wachtte even met zijn antwoord.
Hij roerde niet, maar keek rustig hoe de slierten zich langzaam uitstrekten. Straks zouden ze zich over heel het bekertje verspreiden.
‘Je zou het niet zeggen aan hoe je je gedraagt.’
Herbert glimlachte scheef en keek naar zijn voeten. Zijn krullen sprongen voor zijn gezicht.
‘Is dat een compliment?’
‘Dat is een vaststelling.’
Herbert knikte en ze zwegen weer een tijdje.
De rest van hun toom zat verspreid over de trappen die naar de tweede verdieping leidden.   Frederik had de tekening van Silke afgepakt en wapperde ermee boven haar hoofd.
‘Was het je al opgevallen dat het schilderij van de ballerina weg is?’
Silke had haar tekening nog altijd niet teruggekregen. Iedereen schaterde het uit
terwijl ze er naar fladderde. Het zag er nogal raar uit.
Herbert stond recht en duwde de krullen uit zijn gezicht.
‘Soms moet je niet te lang wachten.’
Daan haalde het theezakje uit het bekertje, terwijl Herbert terugliep naar de groep.

‘Herbert heeft touche!’
‘Alweer?’
‘Schuif eens wat op, ik heb ook plaats nodig.’
‘Wat bedoel je?’
‘Ik bedoel dat Maarten hem wel ziet zitten.’
‘Nee.’
‘Ik wist niet dat Maarten gay was?’
‘Duh, dat ziet toch iedereen.’
‘Heeft hij ook interesse?’
‘Ik heb gehoord dat ze vorige donderdag een hele dag samen hebben zitten schetsen.’
‘Donderdag? Ik had woensdag gehoord.’
‘Boeien, het was een date.’
‘Mag ik even, sorry-’
‘Heeft iemand de gele olieverf gezien?’
‘Om eerlijk te zijn denk ik dat Herbert beter kan krijgen.’
‘Hey, Maarten is cool.’
‘Zeker dat je er zelf niet mee gaat lopen, Frederik?’
‘Kom, hij is toch knap?’
‘Laat maar jongens, gevonden!’
‘Fijn dat je prioriteiten stelt.’
‘Ik ben hetero.’
‘Volgens mij zouden ze een mooi koppeltje zijn.’
Daan boog zich dieper over zijn tekening en vroeg zich af of voor één keer het gekakel wat minder kon. Herbert wandelde het lokaal binnen en zwaaide achteloos zijn tekendoos op de tafel.
‘Wie zou een mooi koppeltje zijn?’

###

Hij trok harder en zijn ogen schoten open. Zijn eigen versie van de ballerina begluurde hem vanaf de deur van zijn klerenkast. Ze miste de essentie van het origineel. De gele vlekken spatten er niet vanaf en de zwarte vlekken werden geen zwarte gaten.
Hij vroeg zich af welke gevoelige snaar ze aan het trillen had gebracht bij Herbert. Maar daar zou hij waarschijnlijk niet meer achter komen. Herbert had een paar weken eerder zijn draadje doorgeknipt en alle woorden die hij er nu aan ophing, lagen onhoorbaar op de grond. Het maakte hem boos. Boos op het schilderij en boos op Herbert. Hij trok nog harder.
Herberts gezicht bleef in zijn hoofd poppen. Het dons op zijn kaken en de geur van zee en zweet. Het duurde niet lang voor Daan zijn hoogtepunt had. Hijgend staarde hij naar de krakjes in zijn plafond.

Het harnas was er nog altijd, alleen voelde het nu leger aan.

**

Dit is de finale-inzending van Noor De Wilde. Eerder won ze met haar verhaal ‘Trekken’ de eerste prijs bij de voorronde van Write Now! Leuven. Bekijk hier de andere finalisten en lees hun inzendingen.

Noor De Wilde (1998) studeert geneeskunde in Leuven. Daarnaast geniet ze ervan om artistiek bezig te zijn. Ze is begonnen met schrijven door de schrijfopdrachten die ze af en toe van haar vroegere lerares Voordracht kreeg. Deze teksten groeiden vaak uit tot een monoloog die ze op het podium kon brengen. Sinds 2018 volgt ze schrijflessen aan het conservatorium van Leuven, waar ze al veel plezier aan heeft gehad.