Gedichten – Maaike Rijntjes

Fake news

Vrouwen zijn gemaakt om vast te houden,
mannen om te winnen.

De wereld is een eiland en
op zee is het makkelijk drijven:
golven likken stranden schoon,
zout hoeft niet te branden in je ogen.

Je kunt bouwen om mensen
prikkeldraad oprollen de stenen ook
in de grond verbergen, zeggen: je kunt
niet meer naar huis,
dit alles zonder het ‘gevangenis’ te noemen.

Kinderen zijn veilig als je ze jong genoeg leert
altijd terug te schieten
het probleem zit in schedels
ligt niet in hun handen.

Blauw

In een schilderij van Vincent van Gogh is een sprinkhaan gevonden
een patholoog-entomoloog stelt vast dat het insect al overleden was, dat de wind het waarschijnlijk in de olijfbomen van olieverf geblazen heeft.
Patholoog-entomoloog: iemand die zich specialiseerde in de herkomst van dode insecten.

Hij bedoelt: ‘ik kom klaar’
maar hij schrijft iets over plassen in een zachte wiegende golf van genot.
Je denkt aan de jongen die je dit boek aanraadde,
je stelt je voor dat hij klaarkomt, denkt:
plassen
zachte golven.

Soms kan je de lichtknop op een wc niet vinden,
je hebt de deur al achter je dichtgetrokken en plast in het donker
als je klaar bent zie je de schakelaar naast de deur.
Je wast je handen. Je denkt:
ik moet meer slapen.
’s Nachts voel je het koude water over je vingers stromen.

De jongen blijft je boeken aanraden die je eigenlijk niet wil lezen
omdat de hoofdpersonen geen vrouwen kunnen krijgen daarom zichzelf
en jazzmuziek gaan haten.
De vrouwen trekken in optochten de boeken door
met hen loopt het nooit goed af,
zij komen nooit klaar.

Je zoent een meisje in een kroeg aan het einde van de nacht
ze heeft puntige tanden en zachte borsten
je kan haar tong nog voelen in je mond als je plast op een hel verlicht toilet.

’s Ochtends kun je de verf niet uit je huid krijgen.

De jongen van de boeken over mannen die jazz haten
duwt je zachtjes op je bed
drup drup drup

je weet later niet meer of je klaarkwam.

Bij zijn ouders plas je op een donker toilet,
koud water over je handen
je staat te lang voor hun boekenkast om jezelf een houding te geven.

De stad kan je lichaam dragen je
kent de stromende straten de kroegen waar vloeren plakken van
bier goed zinken duurt lang
onder water gaat alles in slow-motion.

Soms denk je nog aan haar puntige tanden
voel je haar tong in je mond en

langzaam worden nachten vloeibaar.

Je wilde dat de wind ook mensen in verf verborg
dat iemand dan 128 jaar later je botten bestudeert en zegt:

ze was al overleden toen ze tussen de blauwe olijfbomen landde.

Waterbestendig

Ze is een wereld, een dag zonder zinnen
gevormd door het water,

ze is orkanen, hittegolven, het
stijgen van zeespiegels en
mensen die elkaar vinden,

zichzelf zijn,
stedelijk blijven.

Ze kent eeuwenlang
wegstromende oceanen
ze heeft geleerd waterbestendig te zijn:

laten we nu andersom beginnen
niet bij de golven maar
bij wat er onder het oppervlak ligt.

Kleurenblind

God begon ook met woorden
laat er licht zijn
en donker

mensen die dag van nacht kunnen onderscheiden
mens van mens

voor ze het verschil kennen tussen
rood en groen
de zomer of dat wat gevaarlijk is.

Laat ze goed en kwaad ontdekken
als hun zeeën nog wijndonker zijn
ze de kleur van hun hemel niet weten

laat het te laat zijn na Babel,
woorden liggen niet alleen in talen
ook in ogen:

je ziet wat je een naam geeft.

De homoseksuele agenda 

augustus, week 34

Ansichtkaarten laten drukken van:

Twee jongens als Achilles en Patroclus
als tweelingziel
een wezen met vier paar ledematen,

jongenshanden op
jongensbillen.

Dit allemaal als volgt:
de zon hun huid laten beschilderen
op een wit strand in Griekenland,
de lucht blauw genoeg om naar inkt te smaken
voeten als bleke vissen in de golven.

De ansichtkaarten verspreiden
mensen doen beseffen
‘zo word ik compleet’.

Ik ook

We stiften lippen in zorgvuldig gekozen kleuren
stikken ze dicht met dezelfde tint garen –
we zijn geen zachte ronde rustplaatsen
voor vermoeide handen

als je ons zo niet gelooft
kunnen we ons voor je uitkleden
huid van spieren pulken, spier van bot
tot we naakt ruimtes vullen:

achter deze ribben dat wat blijft bloeden.

De wodka was goedkoop 

Mara knipt stukken uit de krant over verwoeste sushizaken
ingetrapte schedels en studentenpsychologen die daar de
scherven weer van opruimen.

Ze is niet te oud om het te begrijpen,
ze woont al jaren naast een Vindicat-huis, er is een jongen
die daar ’s nachts sigaretten rookt op de stoep,
ze slaapt aan de straatkant, ze kan hem zien staan vanuit haar raam.

Hij rookt met boze trekken alsof hij de wereld iets te bewijzen heeft
alsof hij van de wereld een bewijs verwacht, ze vraagt zich af soms
of hij wacht tot hij doodgaat

wakker wordt en verdrietig is omdat alleen zijn stem
dienst weigert.

Ze ruikt de sigarettengeur nog als ze
in bed ligt en zich voorstelt dat de jongen meisjes mee naar huis neemt
alleen om er te hard te snel

verliefd op te worden. Ze stelt zich voor dat hij haar meeneemt,
een krakend bed, op de vloer lege wijnflessen en de kleding van gisteren,
aan de muur een eenzaam dartbord
er is nog een restje bier dat hij opdrinkt voor hij op haar komt liggen
zijn adem stinkt hij vertelt haar dat de wodka goedkoop was

ze laat haar hand langs de binnenkant van haar benen glijden
maar ze stelt zich voor
dat het zijn gele nicotinevingers zijn die haar zo opwinden dat ze
’s ochtends zijn witte overhemd aantrekt, het ruikt naar mannenzweet
het komt maar net over haar slipje
ze zet koffie in een keuken met resten spaghetti carbonara aan de muren.

In het weekend belt hij soms zijn moeder op het dakterras,
ze kan hem horen in de keuken als ze eitjes kookt:
de moeder vraagt of hij verkouden is omdat zijn stem zo kraakt,
hij antwoordt altijd dat het gaat,
dat hij van haar houdt en binnenkort naar huis komt
maar hij komt niet naar huis,

hij blijft bij haar.

Ze breekt de eitjes zorgvuldig met een theelepeltje
strooit er zout overheen tot ze naar tranen smaken.

Niets te verbergen

Hier heb je de zee uitgerold op je balkon je
voeten zijn net zeewier in het water – we dachten
dat je gestopt was met roken wat doet die
sigaret dan tussen je vingers hier

vond je haar foto nog leuk je denkt vaak
aan hoe ze sliep haar mond een beetje open
alsof haar dromen haar verbaasden, had je
niet gezegd dat het klaar was nu, dat je

haar zou vergeten? Hier lach je met
armen om schouders, een glas bier
in je linkerhand – we zagen dat je laatst
een online-test hebt ingevuld je antwoordde

dat je de afgelopen drie weken vaak dacht
aan de dood, dat je minder plezier haalt
uit de dingen die je vroeger gelukkig maakten
je hebt de resultaten uitgeprint

daarna vier keer achter elkaar geprobeerd
om haar te bellen maar zij nam niet op.
Je gaat akkoord en trekt dan pas je gordijnen dicht
je denkt ook dat je die volgorde zelf bedacht hebt

wat je niet snapt is
je wereld bestaat uit wat wij je laten zien.

Met deze gedichten won Maaike Rijntjes de derde prijs bij Write Now! Groningen. Lees wat de jury van haar gedichten vond in het juryrapport.