Het Perenmeisje – Francis Nagy
Iemand noemde mij ‘het perenmeisje’. De finale van Write Now! was al maanden geleden, het verhaal dat ik daar voor schreef stond niet langer bij recent geopende Word bestanden. Ik was er geen getuige van. Ik hoorde het via een studiegenoot. Zij vertelde een vriendin dat ze met mij had afgesproken. ‘Oh, het perenmeisje,’ antwoordde die vriendin.
De rest van de week glimlachte ik iedere keer wanneer het perenmeisje in mijn hoofd opdook. Ik probeerde te doorgronden waarom ik er zo blij van werd. Op mijn tafel staat een pot met daarin een rottende peer. Ruim een jaar geleden deed ik de toen nog groene en ongeschonden vrucht erin. Ik maakte elke week een foto en legde zo het rottingsproces vast. Er verandert nu vrijwel niks meer aan de peer. Hij is bruin en ingezakt. Zijn kroon drukt tegen het glas. Ik word blij van mijn rottende peer. Mijn moeder maakte een laptophoes met een perenmotief voor me. In de zakken van jassen en vesten verzamel ik perensteeltjes. Ik vond decoratieve piepschuimperen en prikte er een op de rug van mijn zebraknuffel.
Lang nam ik mijn vrolijkheid niet serieus. Mijn fascinatie voor peren was er wel, maar ik hield die gescheiden van de rest van mijn leven. Het was op zichzelf staand en dat leek me het beste. Tot ik een vrij project voor mijn studie moest kiezen. Ik wist niet waarover ik wilde schrijven. De thema’s die ik opwierp liet ik meteen weer vallen. Ik bedacht verhaallijnen die me gestolen konden worden. De peren bleef ik van tafel schuiven, want ja, het waren peren. Ik diskwalificeerde de peer nog voor ik begon.
Het project kwam niet op gang. De zin om te maken, iets te creëren ontbrak. Ik ging bijna dagelijks naar de kringloopwinkel en vermaakte me tussen de afgedankte spullen. Thuis ploos ik vuiltjes en haren uit mijn vloerkleed. Ik was bezig, maar ik schreef niet.
Het werkte niet, de peer bestempelen als ongeschikt. Ik dook in de wereld van de peer. Ik las erover, ik voelde, rook, conserveerde, vernielde en bouwde de vrucht weer op. Ik zocht naar kunstwerken met peren, knipte elke peer uit bladen en kranten. Ik probeerde een perenboom te planten. Ik schreef over peren.
Als ik dat wat me blij maakte weg hield bij mijn schrijverschap, deed ik afbreuk aan mezelf. Ik denk dat dat is waarom het perenmeisje me blij maakt. Peren horen bij mij en daarom schreef ik erover. Ik brak niet af, ik schreef door. Ik schreef een verhaal dat bij mij hoort.
Francis Nagy (1995) studeert creative writing aan ArtEZ Arnhem. Hiervoor rondde ze de basisopleiding fotografie af aan de Fotovakschool. De 24-jarige studente is verslaafd aan documentaires kijken, spit graag door medische boeken en spaart kaarsvetresten en theelabeltjes. Haar verhalen verschenen op de website Abcyourself en met haar werk stond ze in de bundel Kracht van Doe Maar Dicht Maar en in de top-100 bundel Toch, nachtegaal, zingt voort! van de Turing gedichtenwedstrijd. In samenwerking met Oddstream schreef ze een tekst voor de Art & Technology Exhibition 2017. Francis won met haar tekst ‘Vruchtval de finale van Write Now! 2019.
