Onbestemde gevoelletjes – Julia de Dreu
In eerste instantie was je van plan een heel leven lang je mond te houden. Je droeg je zwijgzaamheid comfortabel, en het kwam niet in je op daarmee te breken. Totdat er zich twijfel en woede en verwondering in je begon te nestelen, en je nieuwsgierig raakte naar de klank van je eigen stem. Voorzichtig ontworstel je jezelf, in de woorden van Niña Weijers, aan de rol van de eeuwige luisteraar.
Eerst klinkt je stem vreemd. Zuchtend en steunend probeer je uitdrukking te geven aan al die warrige ideetjes en onbestemde gevoelletjes maar de ontoereikendheid van de woorden frustreert je mateloos. Mensen vinden je vaag, en ja, dat is begrijpelijk. Dat zeggen ze natuurlijk niet direct, maar je merkt het aan de manier waarop ze hun oh ja’s en ach zo’s op je afvuren wanneer je een gedachtespinsel deelt.
Je zal toch niet de enige zijn die de hele tijd zo verschrikkelijk in de war is? Je theoretiseert en analyseert erop los, maar het lijkt wel alsof je leven een vuilnishoop van losse eindjes is. Je probeert overal betekenis in te zien, tot op het maniakale af. Maar betekenissen geven zich niet te kennen, en je vraagt je af of je leven wel te theoretiseren valt, of het niet gewoon altijd weer een nieuwe manier vindt om wonderlijk, en soms moeilijk, te zijn.
Dan besef je dat er voor schrijven geen wetten gelden, dat er geen routekaarten bestaan, geen vluchtwegen zijn. Op papier dwarrel je een ondefinieerbare diepte in, naar een wereld die nieuw is maar toch bekend voorkomt. Je bent hier minder in de war, omdat je de touwtjes zelf in handen hebt.
Je verzamelt op post-its gekrabbelde uitspraken van schrijvers en kunstenaars, om jezelf eraan te herinneren dat er gelijkgestemden bestaan die hun belevingswereld zo fijnzinnig hebben weten uit te drukken, waardoor jij je minder alleen hoeft te voelen. Je hebt een uitspraak van de kunstenares Georgia O’Keeffe boven je bureau gehangen: ‘I’ve been absolutely terrified every moment of my life and I’ve never let it keep me from doing a single thing I wanted to do.’
Gewapend met een twijfelende levenshouding ga je de standvastigheid te lijf, je verheft je zwijgzaamheid tot radicale stilte. Je bent tegen de meedogenloosheid, tegen de polarisatie, tegen het rotsvaste geloof en het eeuwige gelijk (zet dat maar op je volgende protestbord).
Je besluit je schrijfwerk de wereld in de sturen, al ben je net zo absolutely terrified als Georgia O’Keeffe. Je staat misschien nog mijlenver van wat je hoopt dat jouw stem ooit gaat worden, en dat is oké. Gun jezelf de tijd. De gedachte dat er ruimte is voor jouw stem zal zich steeds vanzelfsprekender voordoen, al bekijk je die gedachte misschien nu nog met licht wantrouwen.
Julia de Dreu is scenarioschrijver en student Writing for Performance aan de HKU, waar ze voornamelijk autofictie schrijft vanuit het perspectief van een verlegen mensen-mens en feminist. Hierbij onderzoekt ze het vormgeven van vervreemding, in zowel beeld als taal. Met haar verhaal ‘(Not) your average kutwijf‘ won ze de eerste prijs tijdens Write Now! Utrecht 2019.
