03:37 – Fenna van der Goot
Mijn telefoonschermpje geeft aan dat het 03:37 uur is. Ik sta op de dansvloer van een donkere zaal, ben aangenaam aangeschoten en nog niet van plan om naar huis te gaan. Een jongen met krullen en een hip, klein brilletje komt naast me dansen, ik sprak hem al eerder in de rij voor de bar. We voerden een weinig sprankelend gesprek over ons leven, zoals dat vaak gaat in cafés en op feestjes.
‘Ha, schrijver,’ zegt hij, terwijl hij wild met zijn armen danst.
‘Ha, dj,’ antwoord ik en ik draai een rondje alsof ik in een videoclip zit.
‘Maar waarover gaan je verhalen dan?’ vraagt hij.
Er begint een liedje van Kanye West te spelen: ik wil liever dansen dan praten, blijf op de muziek bewegen terwijl ik met lichte tegenzin nadenk over zijn vraag.
‘Over de humor in tragische dingen, over het onvermogen om iemand anders volledig te kennen of te begrijpen.’ Ik neem bedachtzaam een slokje van mijn bier. ‘Maar ook over rouwen en loslaten.’
De dj lijkt niet overtuigd, glimlacht geamuseerd terwijl hij een wenkbrauw optrekt.
‘Dat is veel en vaag.’
‘Misschien wel,’ beaam ik en ik haal mijn schouders op, ‘maar het is ook al laat.’
Nu dansen we op een nummer dat ik niet ken, de bas staat hard en bonkt plezierig door mijn lichaam. Ik scan de zaal, zoek naar mijn huisgenoot met wie ik op dit feestje ben. In de menigte zie ik alleen maar jongens die zelfbewust en verveeld ogen, meisjes die volledig in het zwart zijn gekleed en met hun armen boven hun hoofd dansen. De dj komt weer naast me staan en legt zijn hand op mijn onderrug, de plek voelt klam aan.
‘Heb je al die dingen dan meegemaakt? Ik bedoel, hoe kan je er anders over schrijven?’
Het lichtvoetige gevoel dat de alcohol me gaf, verdampt in deze warme ruimte met de jongen zo dicht bij me.
‘Een diepte-interview op de dansvloer,’ antwoord ik, ‘toe maar.’
‘Ik ben gewoon benieuwd.’ Hij drinkt met een grote slok zijn glas leeg. ‘Ze zeggen toch vaak: “write what you know,” dus wat heeft een jong meisje zoals jij te vertellen? Waarom zijn jouw verhaaltjes van belang?’
De dj kijkt me uitdagend aan. Even flitsen de antwoorden door mijn hoofd die ik zou kunnen geven: de verschillende opvattingen rond het schrijverschap en inspiratie, de kunstenaarspoëtica’s en waar ik mijzelf tussen die polen plaats.
‘Geen idee,’ glimlach ik, ‘je moet inderdaad nooit iets van jonge meisjes aannemen.’
Ik excuseer me en worstel me door de dansende mensen heen. In de rookruimte vind ik mijn huisgenoot terug en even later eten we voldaan een tosti aan onze keukentafel. De volgende ochtend zet ik een kop koffie, schrijf ik in bed een nieuw verhaal en dommel daarna tevreden nog een uurtje in slaap.
Fenna van der Goot (1995) schrijft proza, poëzie en zet haar teksten op muziek. Haar opa wilde dat ze tandarts werd, maar in plaats van Tandheelkunde koos ze voor Taal- en Letterkunde. Gelukkig studeert ze wel in Antwerpen, niet zo heel ver van haar opa vandaan, dus is het haar vergeven. Fenna won met haar verhaal ‘Rouwranden’ de derde prijs van Write Now! Antwerpen 2018.
