Spring – Sonja Buljevac

Niet alles heeft een duidelijk begin. De wereld bijvoorbeeld, of sprookjes, of je herinneringen. Sommige dingen zijn er gewoon en het is onmogelijk voor te stellen dat ze er ooit niet waren. Zo voelt schrijven voor mij. Er is geen moment geweest waarop ik voor het eerst pen op papier zette met het idee om een roman te gaan schrijven. Ik werd niet op een dag wakker met de ingeving om de volgende Nabokov te worden. Lezen en schrijven werden een onderdeel van mijn leven zonder dat ik er bewust voor koos.

Dit was al zo in de kleuterklas. Urenlang kon ik achter onze computer zitten, volledig gefocust op een verhaal over heksen of juist gewone meisjes zoals ik. De uitgeprinte hoofdstukken slingerden vervolgens wekenlang rond op de keukentafel, zodat iedereen die langskwam ze kon lezen. Als ik een verhaal beu werd, begon ik gewoon aan iets nieuws. De beruchte witte pagina maakte me helemaal niet bang. Integendeel, het gaf me kriebels van spanning. Alsof ik de eerste was die ’s ochtends bij het zwembad aankwam en dat onbevlekte oppervlak speciaal op mij lag te wachten om doorbroken te worden.

In vwo-3 veranderde er iets. Plotseling werden mijn klasgenootjes en ik bedolven onder profielkeuzes, beroepentests, toekomstpaden. Ik haalde goede cijfers, kon volgens mijn docenten alles worden, maar met alles bedoelden ze meestal arts of advocaat.
Schrijver zijn was altijd mijn droom geweest. Nu leek het een stomme, kinderlijke illusie. Literatuur was een hobby, geen baan. Daar zat toch helemaal geen zekerheid in? Ik ging voor mijn verstand, ondanks mijn twijfels, en begon aan een studie psychologie.

Het leek een goede beslissing. Ik haalde mijn propedeuse op tijd, maakte vrienden, vond de stof interessant. Tot ik halverwege mijn tweede jaar in een college zat waar we elke week neuropsychologische tests voor verschillende cognitieve domeinen behandelden, dat ongeveer net zo saai was als het klinkt. Opeens besefte ik heel duidelijk: dit wil ik niet voor de rest van mijn leven doen.

Op internet las ik over Write Now! en gebruikte de wedstrijd als motivatie om eindelijk weer een stuk te schrijven. Het was het eerste verhaal in jaren dat ik afrondde en ik was ervan overtuigd dat het belabberd was. Waar de witte pagina ooit zo uitnodigend had geleken, voelde het nu alsof ik van de hoogste duikplank het bad in moest springen. Tot de laatste dag voor de deadline bleef ik treuzelen. Uiteindelijk gaf ik me over aan de zwaartekracht en drukte toch op verzenden.

Tegen al mijn verwachtingen in, mocht ik naar de finale. Van tevoren las ik de biografieën van mijn mede-kandidaten. Ze waren bijna allemaal ouder dan ik, hadden al stukken gepubliceerd of waren zelf werkzaam als redacteur. Hun ervaring intimideerde me. Ik had het idee dat ik bij toeval door de selectie was geglipt en totaal niet tussen al die succesvolle mensen thuishoorde.

Tijdens het finaleweekend kwam ik er heel snel achter dat niemand zichzelf bestempelde als ‘ervaren’ of ‘succesvol’. Sommigen waren wat verder dan anderen, maar als het erop aankwam, waren we gewoon een groep jongeren met een gedeelde passie. Allemaal hadden we een deel van onze angst overwonnen en de sprong gewaagd. Na mijn deelname aan Write Now! realiseerde ik me dat schrijven niet alleen een hobby hoeft te zijn. Dit was een groep jongeren die, net als ik, dezelfde wens had. Ook zij waren onzeker over hun talent en hun toekomst. Toch zetten ze stappen om hun doel te bereiken. Inmiddels zie ik al die mede-finalisten steeds verder komen: contracten, prijzen en publicaties verschijnen regelmatig op mijn Facebook-feed. Dromen komen toch uit.

Dat is het belangrijkste wat Write Now! me gebracht heeft: het besef dat het najagen van je dromen niet dom is, maar dapper. Natuurlijk gaat dit niet altijd zo soepel als je zou willen. Maar het is beter om te vallen, de klap te incasseren en weer door te gaan, dan om eeuwig te blijven wachten op die duikplank. Spring dus vooral.

Sonja Buljevac (1997) is geboren in Rotterdam en getogen in Brabant. Schrijfster worden is al sinds de kleuterklas haar grootste ambitie. Naar schatting is er inmiddels een klein bos gesneuveld aan haar literaire probeersels, waaronder theaterteksten, columns, gedichten en proza. Momenteel is ze bezig met de bachelor Literatuurwetenschap aan de Universiteit Utrecht. Sonja won met haar verhaal ‘Cecilia‘ de voorronde van Write Now! Eindhoven 2017.