Je weet maar nooit – Hester van Beers

Ik ben ongeveer zo flexibel als een steen. Dat houdt in dat ik het fijn vind om zelf mijn dag te plannen, niet graag in een vreemde omgeving ben en liever geen tien nieuwe mensen tegelijk ontmoet. Schrijven doe ik daarentegen wel graag. Daarom leek het me toch een goed idee om mee te doen aan Write Now!.

Toen tijdens Write Now! Venlo de winnaar werd aangekondigd, had ik natuurlijk niet verwacht dat mijn eigen naam door de zaal zou klinken. Mijn vader, die naast me zat, ook niet: hij vergat van schrik hoe hij filmpjes kon maken met zijn telefoon en maakte daarom maar zo veel mogelijk foto’s achter elkaar. Zo voelde dat moment ook: niet als een vloeiende film, maar als een verzameling van flarden van het publiek en het podium die voor me langs dreven.
Op een roze wolk zweefde ik, samen met een bos bloemen en een enorme boekenbon, naar huis. Voor ik het wist, zat ik te werken aan de gedichten die finalewaardig moesten zijn. Dit woord of dat woord gebruiken? Deze regel schrappen of verplaatsen? Vijf gedichten, zes of zeven? Na veel wikken en wegen, adviezen vragen en die eventueel in de wind slaan, drukte ik uiteindelijk op ‘verzenden’. Het wachten op de finale kon beginnen.

Ik kom graag overal een uur te vroeg. Zo ook in Rotterdam, toen het hotel waar de finalisten zouden verblijven heel dicht bij het centraal station bleek te zijn. Ik slenterde er extra langzaam naartoe, maar het regende. Ik moest dus een keuze maken tussen als eerste binnenkomen of nat binnenkomen. Ik koos voor optie één en stapte de lobby in. De organisatie was er nog niet, dus ik mocht de receptionist vriendelijk uitleggen wat zo’n groep hier zou komen doen.
‘We doen mee aan een schrijfwedstrijd,’ zei ik. ‘We staan in de finale en die is hier in Rotterdam.’
De man keek me nadenkend aan. Ik probeerde me extra braaf te gedragen, zodat hij zou begrijpen dat we geen vandalen waren. Ik installeerde me aan het houten tafeltje in de lobby en las de krant. Of ja, mijn ogen gingen heen en weer terwijl ik naar de krant keek. Ik lette vooral op de klok.
Even later kwam iemand van de organisatie binnen. Gelukkig, ik zat in ieder geval in het juiste hotel.
‘Hoi,’ riep ze vrolijk. ‘Jij bent hier voor Write Now!?’
Ik knikte en zei iets over het weer. (Altijd goed.)
Langzaam druppelden ook de andere finalisten binnen. Ik herkende ze van hun foto’s en probeerde me te herinneren wie bij welke finaletekst hoorde. Ik had ze allemaal gelezen en was onder de indruk van alle mooie teksten.

Ik merkte dat dit wel even wat anders was dan de technische studenten waaronder ik me normaal gesproken bevind. Deze mensen kwamen uit verschillende provincies van Nederland en België, hadden verschillende kledingstijlen en schreven in verschillende genres, maar één ding hadden ze gemeen: een passie voor schrijven. Veel van hen waren serieus bezig met het schrijven van een boek, het volgen van een schrijfopleiding of het lezen van bergen literatuur. Misschien hadden zij ook het gevoel dat ik had: het gevoel dat je je onder gelijkgestemden bevindt, die tegelijkertijd allemaal uit een andere wereld komen.

Dat weekend hadden we speeddates met mensen uit de schrijfwereld, we gingen naar een literair podium, we bezochten een festival, we volgden workshops, we deden alles wat je als beginnend schrijver zou willen doen. Geloof mij als ik zeg dat het een spannend en tegelijkertijd ontzettend leuk weekend was. Voor een steen als ik was dit een behoorlijke uitdaging, maar ik ging naar huis met een berg inspiratie. Dus vind je het spannend om mee te doen, denk je dat je geen kans maakt of ben je, net zoals ik, een steen? Doe dan vooral mee aan Write Now!. Je weet maar nooit.

Hester van Beers (1995) studeert Medical Engineering in Eindhoven en schrijft van kinds af aan verhalen en gedichten. Ze bewondert dichters als Herman de Coninck en Rutger Kopland, en behaalde vorig jaar de tweede plaats bij de Meander Dichtersprijs. In 2017 bracht ze haar debuutbundel Het einde van de roltrap uit. Hester won met haar achttal gedichten de voorronde van Write Now! Venlo. Op ongerijmd.tumblr.com deelt Hester regelmatig haar schrijfsels.